سفر بستر سیر است، فرصتی برای دیدن و دیدن یعنی تماشای خردمندانه. در سفر باید دست نگاه را گرفت واز چهار دیواری خود خارج شد، نگاه باید در وسعت خلقت، تماشا کردن را تمرین کند و سفر تنها یک تفریح نیست بلکه تفرج است بدین معنا که انسان در طول سفر در پی مفاهیمی فراتر از سرگرمی و تفریحی می باشد و به آموختن، اندیشیدن، تجربه و عبرت اندوزی نیز می پردازد.

سفر موقعیت مغتنمی برای درک مواهب خالق زیبایی آفرین است، خداوندی که با طیف بی نهایت رنگ ها، گلها و پروانه ها را در دامن سبز طبیعت الوان آفرید، کوه های سر به فلک کشیده را باعث استواری زمین قرار داد و جویبارها را به مثابه رگهای زلال طبیعت در آنها جاری ساخت تا نبض حیات همچنان بتپد.