بی آن که بخواهیم تاریخ اندیشه و نوشتار ادبی در این سرزمین را نکوهش کنیم، باید به این خلا در ادب فارسی اشاره کنیم که در ایران هیچ زمان به شکلی فراگیر «خودزندگی نامه نویسی» و «نامه نگاری» به معنای ادبی آن وجود نداشته است. اگرچه می توان نمونه هایی یافت که در آن ها مؤلف به خود و زندگی خود پرداخته اما متاسفانه شکل ادبی آن به گونه ای نیست که معرف اثری ادبی باشد، به دیگر بیان، مؤلف به دلایل تاریخی که برخواهیم شمرد چندان تمایلی ندارد به قلم خود زندگیش را روی کاغذ آورد و این البته در نهایت آسیبی جدی به این گونه ادبی در ایران وارد کرده است، وجه دیگر این گونه ادبی نوشتن «نامه» است.