لوئیس بونوئل، در شهرت و معرفی نامش، به عنوان فیلمسازی سوررئالیست، به جهان، در برخوردی دقیق تر، ذهنیت مولف و تالیف سینمایی اش را به مثابه کارگردانی مولف، آشکارتر کرده است. در چنین لحظاتی، به سیاق ابراهیم گلستان، می توان نوشت: «نوشتن با دوربین» صورت می یابد.

یک پرسش: نوشته های بونوئل از کتاب مورد نظر، چقدر سوررئالیستی هستند؟

برای رسیدن به جواب احتمالی، طبق برخوردی هگلی می توان متصور شد که هر اثر فی نفسه، حد نهایی، غایی و تعالی یافته یی دارد که انسان مولف، سعی به رسیدن و اجرایش را دارد که در هنر و ادبیات مارکسیستی لوکاچ پیر، به بعد و تلاش های تکاملی منجر می شود. به موازات چنین رویکردی حوزه اخلاق و امر ارزش گذاری نسبت به اثر و مولفه هایش، نسبت به هر دوره مکانی و زمانی، وارد عمل می شود.