کودکان و والدین ارتباطی لحظه به لحظه با هم دارند و این ارتباط از راههای غیرکلامی نیز به گونه ای موثر انجام می پذیرد و موجب بروز واکنشهایی درکودکان می شود.

آرامش یا اضطراب والدین در نگاهها یا رفتار و حتی لحن آنها کودکان را تحت تاثیر قرار می دهد.

تماس چشمی یا به عبارتی تلاقی نگاه شما بسیار موثر است. وقتی با کودک صحبت می کنید سعی کنید به چشمانش نگاه کنید. به این نکته توجه کنید که آیا حالات صورت شما با آنچه بر زبان می آورید هماهنگ است یا خیر.

جالب است بدانید که کودک شما از حالت صورت شما به راحتی تشخیص می دهد که با اشتیاق با او صحبت می کنید یا درآن لحظه به خصوص حوصله گفتگو با او را ندارید.

شما هر جایی که با هم هستید به نوعی با یکدیگر ارتباط برقرار می کنید. اما نکته اینجاست که فرزند شما دقت کرده و متوجه می شود که چه مکانهایی موجب آرامش - عصبانیت - تنش یا خوشحالی شما می شود.

باید توجه داشته باشید که حتی زمانی که کودک تمام لغاتی را که شما مورد استفاده قرار می دهید درک نمی کند اما از لحن- تن و شیوه صحبت شما احساس تان را درآن لحظه درک می کند و می فهمد که آیا صحبت کردن با شخص مورد نظر خوشحال هستید یا ناراحت و یا حتی هیجان زده و عصبی.

پس انتظار نداشته باشید اگر خودتان در وضع روحی خوبی به سر نمی برید فرزندتان در آن روز شاد و آرام باشد و واکنشهایی هیجانی یا حتی لجبازانه از خود نشان ندهد.