لقب "فرهنگ و هنر" برای ناصر فرهنگ فر گویای این نکته است که به راستی او از نخبگان موسیقی و هنر ایرانی این مملکت محسوب می شد. ناصر فرهنگ فر متولد شهرری، همدوره و هم نسل با داوود گنجه ای (استاد موسیقی) و جلیل رسولی (استاد خوشنویسی)، متولد چهارم آبان ماه 1326 در خانواده ای فرهنگی است که پدرش تار می نواخت و عمویش جدی تر از پدرش به موسیقی عشق می ورزید. او به ظرایف آوازی و گوشه ها و لحن های ردیف بسیار مسلط بود، در نواختن ضرب زورخانه و نیز آواز به شیوه هایی چون هنگامه خوانی، زورخانه خوانی (مرشدی) و... مهارت بسزایی داشت. نوارهایی چون خلوت گزیده شاهد این مدعا هستند. فرهنگ فر غیر از نوازندگی تمبک در شاخه های مختلف تسلط و تبحرداشت. او سراینده اشعار و ابیات بسیاری در حوزه شعرجدی و طنز و نیز دارای خطی بسیار زیبا بود. او 16سال بیشتر نداشت که در انجمن خوشنویسان به فراگیری این هنر پرداخته و از تعالیم برادران میرخانی و استاد کاوه بهره برد و چون خوشنویسی به تنهایی روح تشنه و جویای او را سیراب نمی کرد روی به موسیقی آورد و نزد اولین معلمش (که عمویش بود) و سپس محمد ترکمان که با اونسبتی فامیلی داشت به آموزش موسیقی و تنبک پرداخت. وی در سال های 1347 و 1348 نزد استاد حسین تهرانی و استاد محمد اسماعیل پیکره، آموزش نوازندگی تمبک را ادامه داد، اما حضور افرادی چون نورعلی برومند و دکتر داریوش صفوت بود که او را در کارش موفق نمود. همنوازی او با تار لطفی و آواز شجریان در جشن هنر شیرازدر سنین قبل از 30 سالگی موفقیت زاید الوصفی برای وی به همراه داشت. وی در سال 1352 با نوازندگی ضرب زورخانه، گروه موریس بژار را در بلژیک همراهی کرد و در سال 54 هم به نیویورک سفر کرد و با تئاتر و با گروه "رابرت ویلسن" به اجرا پرداخت. ناصر فرهنگ فر در سال 1376 دعوت حق را لبیک گفت.