با تودیع وزیران نفت و صنایع از کابینه احمدی نژاد، تصویر واضح تری از قامت نهمین کابینه جمهوری اسلامی به دست آمد. می توان اینطور برداشت کرد که چنین تغییرات مهمی در یک دولت، کل تشکیلات رسمی یک کشور را تحت تاثیر خود قرار می دهد: تغییراتی که دولت های بزرگ و قدرتمند را هم می توانست تا آستانه انحلال پیش ببرد.پایداری دولت با وجود رفت و آمدهایی تا این اندازه مهم ناشی از حمایت های بزرگی است که از او می شود یا از اتکا به نفس رئیس جمهور خبر می دهد.

اما نمی توان این نکته را نادیده گرفت که تمامی این برکناری ها و حذف مدیران در چنین سطح بالایی یک جریان اتفاقی و قابل چشم پوشی نیست چرا که این تغییرات در حالی صورت می گیرد که تنها دو سال از تشکیل دولت نهم می گذرد و کشور شاهد برکناری چهار وزیر صنایع، رفاه، تعاون و نفت همراه رئیس سازمان مدیریت و برنامه ریزی بوده است و این نشان از عدم هماهنگی و نبود برنامه ریزی منسجم قبلی در انتخاب وزرا و مدیران ارشد دولت دارد: انسجامی که در دو دولت قبلی وزرا را 4 تا 8 سال همراه کابینه نگاه داشت. اما نکته مهم تغییرات به عمل آمده حکایت از آن دارد که دولت نهم در بخش اقتصادی خود با چالش های درونی و بیرونی بیشتری روبه رو است: چالش هایی که حداقل تاکنون در بخش های سیاسی، فرهنگی و اجتماعی دولت بروز داده نشده است. جالب اینکه هر دولتی درست در آنجا به تکلف دچار می شود که شعارش را می دهد و به اصطلاح با توپ پر به میدان می آید. خاتمی برنامه های سیاسی و فرهنگی را مرکز اولویت های خود قرار داده بود و در همین جا با مخالفت ها و چالش ها و بحران ها روبه رو شد و حالادولت نهم که روی معیشت مردم انگشت نهاده است درست در همان بخش اقتصادی ثبات و آرامش بایسته یی از خود بروز نمی دهد.