«سکوت» نفس شهر را گرفته، مردم انگار خشکشان زده، شهر آرامش قبل از طوفان است؛ دخترک کنار خیابان زانوهایش را بغل کرده و دسته گلش را کنارش نشانده، گلها هم مثل او خسته شده اند؛ دیر کرده است... همه نگرانند؛ پیرمرد دستهایش می لرزند اما محکم به یکدیگر قفل کرده تا لرزشش را کسی نبیند؛ هر چند لحظه یکبار گردن می کشد از میان جمعیت و چشم نازک می کند به انتهای خیابان... خبری نیست... اکیپ مارش رسمی کمی بالاتر از میدان مرتب و منظم ایستاده اند تا با ورودش بنوازند... زن از صبح زود آمده کنار خیابان فرشی پهن کرده و دسته گل های پارچه ای سرهم می کند و به دست خلق الله می دهد... آفتاب طلوع کرده است، بوی عود و اسپند