شهر که چراغانی می شود، طاق نصرت ها که سقف آسمان را برایم کوتاه تر می کند، سینی شربت که یکدفعه توی پیاده رو جلویم سبز می شود، تازه یادم می افتد که تو نیستی... یادم می افتد که پشت تبسم چشم هایم، باران غریبی آماده فرو ریختن کمین کرده و این نگاه پر از نگرانی های آسمانی، سال هاست به این جاده که گویا نهایتی ندارد، خیره مانده است. دوباره دلم پر از گلایه های بغض آلود می شود، وقتی می دانم تو می آیی و میان این کوچه ها که به نام تو آذین بندی شده اند، قدم می زنی و باز چشم های کم نور از گناه مرا، فخر دیدن تو نصیب نمی گردد، آن باران غریب، بیشتر غریبی می کند...دیشب دوباره دل را هوای این شکوه های قدیمی به سر