درباب ماهیت گزاره های دینی نظریه های مختلفی از سوی فیلسوفان و متکلمان مسلمان ومسیحی ارائه شده است که دراین میان می توان از نظریه بریث ویت یاد کردکه به نظر می رسد برداشتی ابزار انگارانه از زبان دینی دارد اگرامکان دارد ما را با ماجرای این نظریه ویت آشنا سازید واگر نقدی برآن وارد است ارائه نمایید.

نظریه بریث ویت، برمقایسه بین گزاره های دینی واخلاقی استوار است او معتقد است گزاره های دینی کاربردی مانند گزاره های اخلاقی دارند. بنابراین زبان دین قابل ارجاع وتحویل به زبان اخلاق است. او براین نظر است که اگر ما معنای گزاره های اخلاقی را “بیان عزم شخص برپیروی از قاعده ای کلی در طول زندگی، بگیریم”