خیابان ها، میدان ها و کوچه های نو و کهنه شهر تهران در شب های ماه رمضان به ویژه پس از گشودن روزه و صرف افطار همیشه حال و هوای معنوی و دلپذیری خود را دارند. در دهه های پیشین که شهرمان اینقدر شلوغ، پرجمعیت و ماشین نبود خانواده ها در این شب های میهمانی خدا گروه گروه پای پیاده کوچه ها و چند خیابان را طی می کردند و به عنوان صله رحم به دیدار اقوام و آشنایان می رفتند. اواخر شب پیاده و شادمان به کاشانه شان بازمی گشتند. حالاهم در این شب های دلنشین، تهران نه مثل روزهای تعطیل- که بیشتر عبوس می نماید و خاکستری است- و نه مثل شب های دیگر ماه هاست که تا پایانی ترین ساعات شبانه زندگی در سرسام ترافیک و آلودگی هوا و صوت و ازدحام جمعیت غوطه ور می شود. این شب ها خیابان ها و گذرگاه ها، آمد و شدهای همان دهه های گذشته را دارند...