ادبیات ما کم کم دارد به سمت و سوی ادبیات جنگ می رود و از آن طرف سبک و سیاق دفاعی آن کم رنگ تر می شود. دلایل این رویکرد متعدد است که از حوصله این مقال خارج است ولی می توان به آثار پدید آمده در این چند سال اخیر مراجعه کرد. نوع نگاه به جنگ هشت ساله ما تغییر کرده. از یک سو مخاطب این گونه آثار دیگر تحمل شنیدن حرف های تکراری (ربطی به تاریخ و آنچه اتفاق افتاده است، ندارد بلکه عطش و ذائقه مخاطب مد نظرم است.) را ندارد و از سوی دیگر نویسندگانی که قصد نوشتن از جنگ را دارند در پی نوشتن از زوایایی هستند که کمتر به آن پرداخته شده است. اگر تا دیروز وجه حماسی و سلحشورانه جنگ مد نظر بود، امروز زندگی رزمندگان