سپاهان با بازی هایی که در این چند ماه اخیر به نمایش گذاشته بدون نقطه ضعف نشان می دهد. نمی توان روی نقطه یی به عنوان نقطه ضعف سپاهان انگشت گذاشت. سپاهان در دیدار با کاوازاکی نشان داد که می داند در هر سه خطوط دفاع، هافبک و حمله چه می خواهد. آنها برخلاف بیشتر تیم های ایرانی حرفه یی کار کردند و به هیچ وجه نمی شد رگه هایی از بازی احساسی را در این تیم دید. نویدکیا نیز با وجود اینکه پس از برطرف شدن مصدومیت کهنه اش هنوز به شرایط آمادگی نرسیده در دیدار مقابل کاوازاکی یک رهبر تمام عیار بود. بازیکنان سپاهان در این بازی به لحاظ روحی و روانی یک سر و گردن از حریف خود بالابودند و آرامشی که در تیم سپاهان دیده می شد، ستودنی بود. در حالی که بازیکنان سپاهان هر وقت می خواستند به عمق دفاع حریف ضربه وارد می کردند، بازیکنان تیم ژاپن به جز مهاجم برزیلی شان اراده ورود به هجده قدم سپاهان را نداشتند. در واقع کاوازاکی تا پیش از هجده قدم سپاهان تیم خوبی بود اما آنها نمی توانستند در محوطه جریمه سپاهان کار خاصی انجام دهند. یقین دارم که اگر این بازی تا صبح هم ادامه پیدا می کرد بازیکنان کاوازاکی نمی توانستند دروازه سپاهان را باز کنند. یکی دیگر از فاکتورهای موفقیت سپاهان حضور بازیکنان خلاق در این تیم بود. این در حالی است که تیم ژاپنی از این فاکتور بی بهره بود و تنها نکته مثبت این تیم وجود نظم درون تیمی بود. فکر می کنم عامل موفقیت تیمی سپاهان در این بازی کار گروهی بود. بازیکنان سپاهان بسیار خوب توپ را از دفاع به خط میانی و از خط میانی به حمله می رساندند. این نشان می دهد که سپاهان مانند موجودات تک سلولی نیست و می توان نسبت به تداوم روند حرکتی این تیم در مرحله بعد امیدوار بود.