دولت نظامی میانمار شاید تصور نمی کرد افزایش قیمت سوخت در این کشور باعث چنین اعتراضات گسترده یی شود و کار به آنجا بکشد که برخی مطبوعات برجسته دنیا عنوان انقلاب زعفرانی به اعتراضات آن کشور بدهند. در پانزدهم آگوست دولت تصمیم گرفت قیمت سوخت را افزایش دهد. این افزایش قیمت باعث افزایش هزینه های حمل و نقل و ارزاق عمومی از جمله برنج و روغن شد. چهار روز پس از آن تعدادی از فعالان حقوق بشر و مردم عادی که تعدادشان به چهارصد نفر می رسید در رانگون پایتخت میانمار (برمه) تظاهرات کردند. این تظاهرات با دخالت پلیس و بازداشت تعداد زیادی از مردم و فعالان حقوق بشر به خشونت کشیده شد.

مقامات دولت برمه روز پنجشنبه تایید کردند که در درگیری های نیروهای نظامی و تظاهرکنندگان 9 نفر از جمله یک عکاس ژاپنی کشته شدند.

حضور راهبان در درگیری ها و تظاهرات روزهای اخیر در کشوری مانند برمه چندان عجیب نیست. گرچه راهبان از درگیر شدن در سیاست اجتناب می کنند اما در این کشور راهبان به طور سنتی در امور سیاسی نقش داشته اند.

برمه از سال 1962 تحت حکومت نظامیان قرار دارد. به میدان آمدن راهبان بودایی برای همراهی با مردم معترض یادآور خاطرات آگوست 1988 بود. در آن زمان معترضان به دیکتاتوری نظامی این کشور به خیابان ها آمدند و با سرنگونی دولت دیکتاتوری «نه وین» خانم «آنگ سان سوکی» به قدرت رسید، اما یک ماه بعد گروهی دیگر از ژنرال ها قدرت را در اختیار گرفته و با کشتار هزاران نفر از مردم و راهبان، مخالفان خود را ساکت کردند.در رویدادهای اخیر کشورهای غربی خواستار مداخله شورای امنیت برای پایان دادن به خشونت های برمه شده اند اما چین مخالف چنین درخواستی است.

چین اصلی ترین حامی دولت نظامی برمه به شمار می آید. این کشور برای استفاده از منابع بزرگ نفت و گاز میانمار سرمایه گذاری های زیادی انجام داده است. چین اشتیاق زیادی دارد میانماری آرام در همسایگی خود داشته باشد.

مفسران سیاسی اعتقاد دارند حاکمان نظامی میانمار از سوی چین تحت فشار قرار گرفته اند تا در برابر معترضان و مخالفان خود نرمش بیشتری نشان دهند تا وجهه چین در عرصه بین الملل بیش از این خراب نشود.