در کوچه یک زانو برف نشسته بود. مادر، چادرنماز فلفل نمکی انداخته به سر، زنبیل به دست، می خواست برود و برای صبحانه بچه ها نان سنگک بخرد. آهسته راه می رفت که صدای پایش بچه ها را بیدار نکند. از کنج پتو نگاهش می کردم. همین که دیدم چادرش را به سر انداخته، پتو را پس زدم و گفتم: «مادر! منم می آم» با آن لحن پرعاطفه اش گفت: «بگیر بخواب بچه! بیرون هوا سرده!» پالتویم را به تن کشیدم، زنبیل را از دستش گرفتم و دوباره گفتم: «مادر! منم می آم» مادر آن روز نمی خندید. معلوم بود خلقش تنگ است. با من بحث نکرد. در راهرو را که باز کرد، سوز سرما زد توی صورتم. مادر روی یخ ها، آرام و مطمئن راه می رفت، من اما ناشی بودم. گوشه چادرش را که می گرفتم، انگار به عظیم ترین ستون دنیا تکیه داده بودم.