دیگر بار 23 مهر ماه فرا رسید. سال بزرگداشت یا بهتر بگویم جشن تولد پرچم سفید ما همان تبلور ایستادگی و فروتنی که همیشه کمر بسته ماست. دفتر خاطرات ذهنم را ورق می زنم. 10 سال پیش نیز 23 مهر ماه برگزار شد و با دادن جوایزی به عده ای دانشجو، صرف ناهار و شیرینی به خیر و خوشی پایان یافت. با خود می اندیشم، گاه خود را در برابر جامعه و جامعه را رویاروی خود می بینیم حال آن که هر دو در برابر هم مسئولیم.

آیا تاکنون قدر دست هایی که ما را تا آن سوی شاهر اه های بزرگ شانه به شانه هدایت کرده اند دانسته ایم و هیچ اندیشیده اند که آن فرد راهنما و دلسوز از اتوبوس جا مانده و یک ربع دیر به محل کار خود رسیده است؟