نیچه در دانش شاد می گوید: «هیچ واقعه یی به خودی خود عظمت ندارد، حتی اگر کاری در حد نابود کردن تمامی کائنات باشد.» سپس می نویسد که آنچه واقعه یی را عظیم می نمایاند به علت وجود دو مساله است: 1- عظمت روحی کسانی که آن واقعه را به انجام رسانده اند.2- عظمت روحی کسانی که آن واقعه را از سر می گذرانند.

عظمت روحی ابراهیم در آن بود که به تنهایی مجبور بود این واقعه را به انجام برساند. این واقعه آن واقعه یی نبود که بشود آن را برای کسی توضیح داد. کی یرکگور اعتقاد دارد که چیزها نباید بیان شوند برخلاف سیستم هگل که می خواهد همه چیز را بیان کند. از این نظر ماجرای ابراهیم برایش جذابیت ویژه یی داشت.