خاک موج دار کویر در دل تاریک شب خودنمایی می کند. کنار شیشه چرک گرفته صندلی رنگ و رو رفته ام جا خوش کرده ام.

ناخودآگاه آه می کشم. خواهر زاده ام لیلی دم آمدن از تهران اصرار کرد که نرو. با قسم می گفت: «خاله منیر فقط یک شب دیگر تهران بمان» و من نماندم.

«این مرد دیگه واسه تو مرد نمی شه خاله. تحمل هم حد و اندازه ای داره آخه. » این ها را لیلی در گوشم خوانده بود.

نگاهم در نگاه دیگران غریب و معصوم به نظر می رسید انگار. در سکوت هنگام رفتن عمق تلخی افسوس هایمان را در هم کاویدیم. با پشت دست اشک هایم را پاک کردم و گفتم: نمی تونم لیلی جون، مادر نشدی که ببینی نمی شه دوری بچه ها رو تحمل کرد. نمی تونم لیلی...