ساسان گلفر: نام این کارگردان یونانی را که می شنوید، بلافاصله مارش «حکومت نظامی» در سرتان طنین می اندازد، به یاد شیلی و اروگوئه و یونان و فلسطین می افتید و عطر روزهای اول انقلاب به مشام تان می رسد. گاوراس نامی است که با سینمای سیاسی پیوند خورده. بی دلیل نیست که سیاسی ترین جشنواره سینمایی جهان، جشنواره بین المللی فیلم برلین، او را برای ریاست هیات داوران دوره پنجاه و هشتم که از 18 تا 28 بهمن امسال برگزار می شود، انتخاب کرده است. این فیلمساز 75 ساله که پدر چپگرایش که عضو نیروی مقاومت یونان در جنگ جهانی دوم بود، تمام زندگی و آثار او را تحت تاثیر قرار داد، در دوران دبیرستان به فرانسه رفت و در سن 23 سالگی تحصیل حقوق در دانشگاه را رها کرد تا به مدرسه سینمایی «ایدک» برود. بعد از سال ها دستیاری فیلمسازانی مانند ایو آلگره و رنه کلر در سال 1965 اولین فیلمش «قتل های داخل واگن تختخواب دار» را ساخت اما در واقع با سومین فیلمش «زد» که به جنایات «حکومت سرهنگ ها» در یونان مربوط می شد و در سال 1969 به عنوان یک فیلمساز سیاسی به شهرت رسید. «اعتراف» (1970) درباره زندان های پشت دیوار آهنین، «حکومت نظامی» (1973) درباره مبارزات گروه های ضد امریکایی اروگوئه، «گمشده» (1982) در مورد کودتای ژنرال پینوشه در شیلی، «هاناک» (1983) در مورد جنایات اسرائیل، «جعبه موسیقی» (1989) بر محور حضور جنایتکاران نازی در امریکا و «آمین» (2003) در مورد روابط نازی ها با واتیکان موجب شدند که فیلم های کمتر سیاسی او از قبیل «شهر دیوانه» (1997) چندان به چشم نیایند. گاوراس تقریبا علیه همه گرایش های سیاسی فیلم ساخته و خودش از اینکه به چوبی دوسر - بگوییم - طلاتبدیل شده که دست راستی ها او را عامل کمونیسم بین الملل می دانند و چپی ها به او برچسب مامور سازمان سیا می زنند، گلایه دارد.