چند روزی از کنفرانس آناپولیس می گذرد: کنفرانسی که احساسی دوگانه از برگزاری آن بر جای ماند. گرچه بوش و محمود عباس و ایهود اولمرت در این نشست سخنرانی های غرایی ایراد کردند اما در مجموع چندان رایحه یکدلی و یک صدایی از این سخنان به مشام نرسید. فصل مشترک همه این سخن پراکنی ها این بود که آنها می خواهند تا پایان سال 2008 به توافق رسیده و پیمان صلحی برای اسرائیل و فلسطین تدارک ببینند. اما پرسش اینجاست که چطور می توان در عرض دوازده ماه به هدفی رسید که طی هفت سال پس از کمپ دیوید دوم و چهارده سال پس از کنفرانس اسلو و شانزده سال پس از نشست صلح مادرید، امکان رسیدن به آن وجود نداشته است؟