حسن محمودی: حسین مرتضائیان آبکنار با رمان «عقرب روی پله های راه آهن اندیمشک یا از این قطار خون می چکه قربان،» دیروز جایزه بهترین رمان سال جایزه مهرگان ادب را به طور مشترک با مجید قیصری دریافت کرد تا بار دیگر به عنوان یکی از چهره های قابل تامل داستان معاصر ایرانی مطرح شود. رمان آبکنار از زمان انتشار در سال گذشته تا امروز همواره مورد توجه مخاطبان و منتقدان بوده است. او نخستین بار با تک داستان «کنسرت تارهای ممنوعه» که در شماره نخست مجله «زنده رود» منتشر شد، نامش به عنوان نویسنده یی جدی در عرصه داستان فارسی بر سرزبان ها افتاد و بعدها انتشار مجموعه داستان نخستش با همین عنوان این شائبه را تقویت کرد. «عطر فرانسوی» نام مجموعه دوم آبکنار است. کتاب آبکنار امسال در فهرست جایزه های ادبی دیگری چون بنیاد گلشیری، منتقدان و نویسندگان مطبوعات، روزی روزگاری و جایزه واو قرار گرفته است و پیش بینی می شود عنوان نویسنده برتر رمان سال را باز هم در یکی دو جایزه دیگر نصیب خود بکند. خط خوردن از لیست نامزدهای کتاب سال دفاع مقدس از جمله حاشیه هایی بود که در ماه گذشته باردیگر نام آبکنار را بر سر زبان ها انداخت.«عقرب روی پله های راه آهن اندیمشک یا از این قطار خون می چکه قربان،» با ساختار قابل تامل و خلاقانه یی که دارد، از رمان های برتر سال های اخیر است. «عقرب روی پله های راه آهن اندیمشک یا از این قطار خون می چکه قربان،» گزارشی با نگاهی متفاوت از جنگ است که به حتم به عنوان سندی از روزگار سخت بخشی از مردمان این سرزمین در حافظه مخاطبش ثبت خواهد شد. آبکنار که در داستان های کوتاهش به خوبی از پس پرداخت شخصیت های داستانی اش برآمده، در داستان بلندی که اصرار دارند رمان بدانندش، به جای تحلیل شخصیت ها، برای لحظاتی کابوس وار جنگ و حاشیه های در سایه مانده آن را ارائه می دهد. بی شک آبکنار با «عقرب روی پله های راه آهن اندیمشک یا از این قطار خون می چکه قربان،» در میان نویسندگانی که در سال 85 کتاب داستانی منتشر کرده اند، شایسته ترین است و عبارت«حق به حق دار رسید» بیش از هرکس دیگر درباره او صدق می کند. مهم نیست که شاگرد گلشیری بوده باشی یا شاگرد هر کس دیگر، مهم این است که بلد باشی داستان خوب بنویسی.