«اکبر رادی» اینک دیگر یک نام در حافظه تاریخی ادبیات نمایشی کشور است و قطعا مرتفع ترین نام در این حافظه. او را عاشقانه دوست داشتیم. همه: و این را همه مان می دانیم.

«زبان» اش را، «قلم»اش را، «نگاه»اش را، «منش»اش را، «نجابت»اش را، «شعور»اش را «صبر»اش را، «پایداری»اش را و «اصالت و پایمردی»اش را...

او همان کسی است که هنر این سرزمین می خواهد. متکی بر اصول، قواعد و بنیادهای عمیقا محاسبه شده، سرسختی های هنرمندانه، تواضع و غرور توامان - که عموما ما یکی از این دو را به تنهایی داریم،- آزادگی مثال زدنی، خستگی ناپذیری اساطیری، و یک سربلندی ازلی تا مرزهای یک حماسه ریشه دار، «اکبر رادی»، یک الگوی هنری بود: برای آنانی که چشمان باز و نگاه پاک و قلب عاشق دارند و آنانی که برای این سرزمین، «قلم» فرسوده می کنند و برای این آب و خاک، در پی تبلور اصیل ترین ارزش ها و آرمان ها، در دل هنر نامیرای این تبار و تمدن ریشه دار هستند.

«اکبر رادی» از روزنه یی آبی وارد هنر این سرزمین شد و با رنجوری تن از زخم تیغ کاکتوس، جهان را وداع گفت، اما هنوز روح مانای او بر صدر مجلس هنرمان نشسته و با آن «یک دانه لبخند ملیح و موقرش» مشغول نواختن عاشقانه ترین آهنگ های شکلاتی است. می شنوید؟