درباره ضعف ها و قصورهای روشنفکری و روشنفکران ایران بارها و بارها خوانده و شنیده ایم و به رغم نظر روشنفکران این مرز و بوم که کوشیده اند حجم عظیمی از انتقادات را با فرافکنی های سهل انگارانه پاسخ گویند - به جای آنکه بپذیرند - و همواره آن را زاییده تبلیغات رسمی تریبون های حاکم جلوه بدهند، لیکن می دانیم و خوانده ایم که ابتدای این انتقادات هم از سوی آگاهان و تیزهوشانی از جبهه خود آنان بوده است که یا در قالب «غرب زدگی» و «در خدمت و خیانت روشنفکران» یا در مجالس خصوصی و اقوال شفاهی و درد دل های صمیمانه و رودررو ارائه شده است و همه به قصد «طرح بیماری» و نشان دادن محل سوال و گاه با ارائه راهی و راه حلی