پرویز زاهدی پس از حدود یک سال و اندی که فدراسیون فوتبال ایران بدون رئیس مانده بود و کمیته انتقالی مامور و مسئول تنظیم آئین اساسنامه ای بر وفق مرامنامه فدراسیون جهانی شد تا بر طبق آن رئیس جدید فوتبال ایران انتخاب شود، حالاپی می بریم بسیاری از بندها و مواد این اساسنامه نه تنها مطابق اصول بین المللی نیست و ایرادهایی دارد، بین آنچه در کشورمان رایج است و سیاست ملی مان حکم می کند با این اساسنامه هماهنگی لازم دیده نمی شود.شاید فدراسیون بین المللی فوتبال (فیفا) در نگاه اول و با کمی اغماض، اساسنامه جدید فوتبال ایران را پذیرفته باشد، اما همان طور که در وصف نامزدهای انتخاباتی فدراسیون فوتبال آمد و ایرادهایی بر این ماده یا بند گرفته شد و سخن از تعارض اساسنامه فوتبال ایران با آنچه در تمامی دنیا رایج است پیش آمد، می شود انگشت روی ابهامات دیگری گذاشت که همیشه انتقاد بر آنها وارد است. آیا نمایندگان باشگاه های فوتبال همان هایی هستند که در اروپای غربی و آمریکای جنوبی می شناسیم. آیا انتصابی بودن آنها از سوی مدیران صنعتی وابسته به دولت و تابعیت آنها از سوی مدیران دولتی و سیاستگذاران جامعه از سوی فیفا قابل قبول است نمایندگان این گونه باشگاه های صنعتی و دولتی که تعدادشان در مجمع چشمگیر و نقش آنها در انتخاب رئیس فدراسیون مؤثر است اما خود ثباتی در ریاست و دوامی در کار خویش و تجربه ای اختصاصی در این زمینه ندارند، مجمع و فوتبال ما را زیر سؤال نمی برد علاوه بر این باید ابراز تاسف کرد که هنوز هم کمیته داوران مستقل، انجمن مربیان و بازیکنان نداریم تا نمایندگان آنان مکانی در مجمع و نقشی در انتخاب رئیس و محلی برای دادخواهی داشته باشند. از اینها مهمتر وضع اتحادیه فوتبال باشگاه ها است که مطابقت با هیچ کشور دیگر ندارد و نمایندگان مدیران باشگاه ها عددی قابل توجه در هیات رئیسه این اتحادیه ندارند.حرف آخر ما این است که آقای کفاشیان و هیات رئیسه فدراسیون پس از استقرار، در نخستین گام باید به فکر تشکیل این کانون ها و تصحیح و تغییر اساسنامه برآیند و در یک تصمیم ضربتی و قاطع شکل و فرمی به وضع باشگاه ها بدهند تا از این ناهنجاری ها درآییم.