گونه معاصر مجسمه سازی در ایران سابقه زیادی ندارد و اگر چه می توان رگه های اصلی آن را تا دوره قاجار ردیابی کرد، اما به طور دقیق تر و البته به شکل آکادمیک، تنها از دهه چهل به بعد قابل پیگیری و تعمق است. با این حساب کاملا طبیعی است که نسلی جوان، چه به واسطه سن و چه به واسطه عمر فعالیت هنری، سهم بیشتری در مجسمه سازی معاصر ما داشته یا حتی آمار بیشتری برای شرکت در بی ینال ها در اختیار داشته باشند. اما وقتی صحبت از پنجمین دوسالانه مجسمه سازی است، مقایسه کوچکی بین آن و بی ینال چهارم ما را به نتایج مطلوبی خواهد رساند: نتایجی که عده زیادی را بر آن داشت تا به شباهت این دو بی ینال رای دهند یا گفته شد که