کم توجهی و نادیده گرفته شدن سینمای فرهنگی که بخش مهمی از سرمایه ملی ایران محسوب می شود، بسیار نگران کننده است. به نظر می رسد تصمیم گیران عرصه سینما به جای همفکری و ارائه راهکارهای اجرایی برای رسیدن به افق های ملی و جهانی، با اتخاذ تصمیم های نامناسب، موجب انزوا و حذف بخشی از سینمای اندیشمند ایران در نمایش های عمومی شده اند، در حالی که این بخش از سینما مهم ترین ابزار فرهنگی در جهت شناساندن فرهنگ ایرانی به جهانیان بوده است.با نگاه دوباره به این گونه سینما، می توانیم باور داشته باشیم که این فیلم ها حتی در مواضع انتقادی نیز در خدمت توسعه فرهنگی کشور خواهند بود. جدی گرفته نشدن این نوع سینما در جشنواره فیلم فجر و مهم تر از آن عدم نمایش عمومی این آثار در سالن های سینما، موجب خسارت های فراوان فرهنگی و اقتصادی شده است و خواهد شد و مسکوت ماندن نمایش فیلم های فرهنگی نشانه کم توجهی مسوولان به این بخش از سینماست. از دست اندرکاران جشنواره و سیاستگذاران فرهنگی کشور دعوت می کنیم که با نگاه دوباره به این نوع فیلم ها، در سیاست ها و تصمیم های خود نسبت به این سینما تاملی دوباره داشته باشند و اجازه دهند تا جشن ملی سینمای ایران، متعلق به همه اعضای کوچک و بزرگ سینما باشد. پیشاپیش از همه همکاران سینمایی که با مفاد این نامه موافقت دارند و نتوانسته ایم با ایشان تماس بگیریم، عذرخواهی کرده و همراهی ایشان را تقاضامندیم.