استاد، قبل از اینکه برای انجام گفت وگو ابراز تمایل کند، نگران نتیجه فیلم هاست و اینکه حاصل کار چه شده است. می گوید دوست ندارد فیلم ها را ندیده حرف هایی بزند و تعریف هایی بکند که بعدا پشیمان شود. او در نهمین دهه زندگی اش، با وجود پیشنهادهای فراوانی که دارد همچنان گزیده کار و نکته بین است و بازی در هر فیلمی را قبول نمی کند. استاد برای خودش فاکتورهایی دارد و تا از برخی چیزها مطمئن نشود، بله را نمی گوید. استاد در طول گفت وگو گاهی در قالب پدری مهربان لب به نصیحت می گشاید و گاهی در کسوت یک بازیگر کهنه کار، خاطراتش را از ایفای نقش های مختلفش با گرفتن تیپ و با تغییر لحن بیان می کند. آنقدر خاطره و حرف