سینمای ایران برای بیرون آمدن از رخوت اندیشه، و تکرار فرم و موضوع، به فیلم هایی از جنس «تنها دو بار زندگی می کنیم» بیشتر نیاز دارد تا آنچه مدیران سینمای ایران با شعارهایی نظیر «بومی، فرهنگ ایرانی، معناگرا و...» در پی آنند. راندن این فیلم درخشان از بخش مسابقه، چیزی هم از ارزش آن نمی کاهد. در واقع، مایلم در این یادداشت توجه همین مدیران را به فیلمی جلب کنم که یا از روی ناآگاهی یا از سر بدبینی، از دستش داده اند و فیلمی را که می توانست آبروی این دوره از جشنواره باشد، به سادگی کنار گذاشته اند.ادعایم بی دلیل نیست. از تحسین شمار زیادی از منتقدان هم که بگذریم، فیلم «تنها دو بار زندگی می کنیم»، در عین