دور رفت مسابقه های لیگ فوتبال امارات به طرز محسوس و وسیعی تحت الشعاع بازیکنان ایرانی قرار گرفته است. الشباب در شرایطی به صدر جدول لیگ صعود کرده که دو بازیکن ایرانی اش ایمان مبعلی و جواد کاظمیان سهم عمده ای در این پیشتازی داشته و هر کدام نیز 5 گل زده اند. الشعب نیز در حالی در جدول رده بندی دوم است که دو مهاجم ایرانی اش معدنچی و سامره از 24 گل زده تیم شان 15 عدد را به نام خود نوشته اند که در این میان معدنچی با 10 گل زده عنوان آقای گلی لیگ را کلا به خود اختصاص داده است. دستاوردهای سایر ایرانی های شاغل در لیگ امارات نیز، حتی آنهایی که تیم هایشان در رده های نازلی در جدول قرار دارند، چندان منفی نبوده و 6 بار گلزنی عنایتی و خطیبی در الامارات نشانه ای از آن است و حتی رجب زاده که در همین باشگاه مورد پسند قرار نگرفته در نیم فصل 2 گل زده است. اما به نظر می رسد همه این فروغ های ظاهری بیش از آن که محصول کار فنی خوب و ارتقای نفرات فوتبال ما شمرده شود، نتیجه ضعف کلی حاکم بر لیگ امارات و پیامد سطح متوسط اکثر بازی ها باشد و فزون تر از آن که به بازیگران شاخص فوتبال ما رجحان و پیشرفتی را ببخشد، نوعی رکود و آسان نگری را به آنها تحمیل کرده و فاکتور سرسختی را در بازی آنها تحلیل برده و نشانه های این مسئله در دیدارهای اخیر تیم ملی ایران کاملا هویدا بوده است. آنجا که تیم ملی برای اولین بار در سال های معاصر در 4 دیدار متوالی اش حتی یک گل هم نزده است و توسط همان آقاهای گل «اماراتی» و امثال آنها حداقل 12 - 10 گل مسلم را به هدر داده و مردم را واداشته است که با شعارهای خود از روی سکوها خواهان بازگشت علی دایی (ولو به طور سمبلیک و در 39 سالگی) به اردوی ملی شوند. به خاطر مسائل فوق است که باید اینک دوباره پرسید حضور گسترده ملی پوشان ما در امارات آیا موجب ترقی و پیشرفت است و یا پسرفت و در جا زدن های فنی