من از وضعیت موجود سینمایی ایران خیلی احساس یاس می کردم و شدیدا نگران این وضعیت بودم. احساس می کردم که اگر سینما به همین منوال پیش برود قطعا موجب سقوط سینما وتعطیلی آن خواهد شد و این مسئله برای جامعه هنری برای هنرمندانی که عمری را برای کسب یکسری توانمندی ها و تجربیات صرف کرده اند واز همه مهمتر برای جمهوری اسلامی یک ضایعه بزرگ محسوب می شود.

زمانی که فیلم سنتوری را دیدم این باورم به نوعی یقین تبدیل شد. سنتوری در حقیقت آینه تمام نمای سینمای ایران است. من قبلابرخی فیلم ها را که می دیدم سعی می کردم بعضی از ارزش ها را بزرگ نمایی و برخی از ضعف ها را نادیده بگیرم و به سینمای موجود به نوعی با ارفاق نگاه کنم اما بعد از دیدن فیلم سنتوری متوجه شدم که این سینما مسیر درستی را طی نمی کند و واقعا به سوی نابودی خودگام برداشته است.