درر قدیم الایام نظر عامه پیرامون اختلالات ذهنی این بود که آنها نتیجه نیروهای فوق طبیعی هستند. در تمدن و فرهنگ قدیم باور نیرومندی نسبت به بیماری های روانی وجود داشت که با اندیشه های روانشناختی عدم کارکرد ذهن درهم آمیخته شده بود. به همین علت تلاش هایی برای بازگرداندن تعادل فکری بیماران انجام می دادند. مانند خوابانیدن آنها روی پوست حیوانات سوراخ کردن جمجمه بیمار، گرسنگی دادن یا شکنجه های جسمی. همه اینها به واسطه شیوع خرافات واوهام بوده است. به تدریج پزشکان و دانشمندانی همچون بقراط، پینل، بلولر و دیگران این اعتقادات را زیرسوال برده و علل طبیعی را سبب بیماری های روانی دانستند و برخورد با بیماران روانی را متحول ساختند.