بر اساس هرم جمعیتی موجود در کشور، تا سال 1391 جریان فزاینده تقاضا بر بازار مسکن کشور حاکم خواهد بود. با توجه به تقاضای ناشی از خانوارهای جدید و کاهش تقاضای ناشی از مرگ و میر و میزان تخریب و نوسازی واحدهای مسکونی کل نیاز سالانه بخش مسکن به تولید واحدهای مسکونی از یک میلیون و دویست و هشتاد و پنج هزار واحد در سال 1386 به یک میلیون و ششصد و هشتاد و پنج هزار واحد بالغ خواهد شد. لذا برنامه ها و سیاستها در بخش مسکن باید با در نظر گرفتن افق آینده تا سال 1391 تدوین گردند.

موجودی واحدهای مسکونی در کشور از 10800 هزار واحد در سال 1375، به 15974 هزار واحد در سال 1385رسیده است. با توجه به اطلاعات فوق موجودی واحدهای مسکونی در کل کشور در فاصله سالهای 1375 تا 1385، نشان دهنده متوسط رشد سالیانه 3/99 درصد، رشد سالیانه واحدهای مسکونی موجود در نقاط شهری معادل 5/25 درصد و در نقاط روستایی برابر با 1/34 درصد بوده است.بر اساس آمارهای منتشره در سرشماری نفوس و مسکن مرکز آمار در سال 1375، حدود 73/4 درصد خانوارهای موجود در کشور دارای مسکن ملکی و 15/75 درصد خانوارها اجاره نشین بوده اند. این نسبت برای خانوارهای شهری و روستایی در سال فوق به ترتیب برابر 66/7 و 5/4 درصد می باشد.

این آمارها در سال 1385 حاکی است که سهم خانوارهای دارای مسکن ملکی 67/7 درصد و سهم خانوارهای اجاره نشین 24/2 درصد می باشد. مقایسه نسبتهای فوق برای خانوارهای شهری و روستایی در سال 1385 به ترتیب بیانگر سهم 62 و29 درصدی از کل واحد های مسکونی می باشد. تحولات شاخص تراکم خانوار در واحد مسکونی نشان دهنده افزایش تعداد واحدهای مسکونی نسبت به تعداد خانوارها و برخورداری تعداد زیادی از فاقدین مسکن از سرپناه می باشد.

بررسی روند تحولات تراکم خانوار در واحد مسکونی در سالهای 1385 -1375 نشان می دهد که به تدریج تراکم خانوار در واحد کاهش یافته و به سمت عدد یک (وضعیت مطلوب) راه یافته است. این شاخص از رقم 1/13 در سال 1375 به رقم 1/09 در سال 1385 رسیده است.

مقایسه رشد موجودی واحدهای مسکونی و تراکم خانوار مبین پیشی گرفتن تولید واحد مسکونی بر رشد خانوار است.