بی اختیار می نشینم کنار آن رادیوی کهنه و قدیمی؛ همان که پدرم می گوید یادگار پدربزرگ است و دست به دست چرخیده تا به ما رسیده است. هر چند دیگران از این رادیو خاطرات خوب و بد دارند، خانواده ما هم از این رادیو خاطرات بسیاری دارد.

خوب شد این رادیو را از میان وسایل قدیمی و کهنه پیدایش کردم چون مرا به سال های دور و خاطرات ماندنی آن روزها می برد. یادم هست آن روزها که جنگ بود و آتش کینه و حسد دشمن قسم خورده شهرها و روستاهای کشورمان را می سوزاند تمام هوش و حواسمان به این رادیو بود. پدرم می گفت: خوب گوش بدهید شاید آژیر قرمز بزند! هنوز حرف پدرم تمام نشده بود که یک دفعه صدای مردی می آمد که می گفت: