بی سبب نیست که برای اجرای تبرئه شده (هم سو با نظر جسیکا بلنک و اریک جنسون نویسندگان نمایشنامه) اتخاذ شیوه روخوانی صحنه یی و نیز پرهیز از تصویرسازی و ایضا اجتناب از تحرک فیزیکی روی صحنه، مناسب ترین گزینه به نظر می رسد. چنان که چارچوب روایی نمایشنامه تبرئه شده نیز بر پایه و بستر «توصیف و تعریف داستان های واقعی حادث شده در گذشته» و نه «عمل نمایشی در شرف وقوع بر صحنه» استوار است و از این رو بی دلیل نیست که هر گونه تلاش برای تصویر کردن و به نمایش درآوردن، در بهترین حالت به تصویرسازی (تحمیل تصویر به آنچه که به بیان در می آید) منتهی و محدود می شود. فقدان اتفاق صحنه یی و نبود عمل نمایشی و در عوض، سپردن