عرض می کردم خدمت تان که وارد خانه دوستم شدم، - یعنی ادامه مطلب دیروز. بی آنکه رفیق شفیقم، ولو برای لختی، چشم از تلویزیون برگیرد و نیم نگاهی به من بیندازد. همینطور مثل مترسک سر جالیز، ایستادم تا اینکه بالاخره دوستان هلندی به دادم رسیدند و فرانسه را چهار بر یک بردند. در تمام عمرم به یاد ندارم که به این اندازه از هلندی جماعت تا این حدت، خوشم آمده باشد. هرچه بود، لطف آنها بود که شامل حالم شده بود و آنها بودند که با پشتکار و تلاش بی وقفه، تکلیف کشور خودشان و فرانسه و فردوسی پور و من و رفیقم را روشن کردند. رفیقم بالاخره برگشت تا نگاهی به میهمان ناخوانده اش بیندازد. که کاش هیچ وقت بر نمی گشت. لامروت فقط پشتش شبیه رفیق من بود و وقتی که برگشت، بالکل یک نفر دیگر بود.