زاویه دید اول، نقش مردم را مورد پرسش قرار می دهد. یعنی می پرسد که چرا حساسیت نیروی عظیم مردمی به این موضوع برانگیخته نمی شود. از یک زاویه دید، توقف این جامعه در رویارویی با فساد اقتصادی و سیاسی، به نوع خاصی از روحیه مردم بازمی گردد. از این دیدگاه، مردم به این مسائل حساس نیستند و کسانی مثل احمدی نژاد طبیعتا احساس می کنند که در رویارویی با دشوارهای عظیم، کم و بیش تنها هستند. آنها پس از یک دوره مبارزه پر و شور و حرارت ایدئولوژیک، به مسائل روزمره ناشی از “تورم” “بازمی گردند”. در عین پذیرش این حقیقت که ممکن است سیاستمدار نداند که چگونه مردم را به درستی برای رویارویی با این مسائل بسیج کند، بخشی از ماجرا نیز به این برمی گردد که سیاستمدار زمینه اجتماعی برای بسیج مردم در این موضوعات را مناسب نمی بیند.