1- چنانچه قشر دانشجو را قشری بدانیم که نسبت به اوضاع و احوال جامعه خویش، بیش از دیگر اقشار اجتماعی، حساس و فعال است نمی توانیم ویژگی «سیاسی بودن» را از «دانشجو» منفک کنیم. دلیل این امر آن است که در هر جامعه ای، بخش مهمی از چگونگی حال و آینده جامعه، وابسته به «حاکمیت سیاسی» است. بنابراین دانشجو نمی تواند در پرداخت نگرش نقادانه خود نسبت به آسیب ها و چالش های اجتماعی، مقوله سیاست و نظام سیاسی را نادیده بینگارد و «اصلاح اجتماعی» را در رویکردی بی اعتنا به متغیرها و عوامل سیاسی دنبال کند. اگر دانشجو خواهان ایفای نقش هدایت گری و اصلاح خواهی اجتماعی است، ناگزیر از «موضع گیری سیاسی» است.