قطره های ریز باران در چرخش باد، بر شیشه های پنجره می نشست. «آیدا» که دلشوره و اضطراب و انتظار طولانی او را به افسردگی کشانده بود، در حالی که بی اختیار نام «فرهاد» را نجواکنان و زیر لب تکرار می کرد، نگاه سرد چشم های خسته اش را از ورای شیشه باران خورده پنجره روی برگهای زرد و خیس نارون ها و اقاقی های خزان زده کوچه می گرداند. شاید هنوز کورسویی از امید در دل رمیده اش باقی مانده بود تا با شوق و ته مایه ای از دلهره بار دیگر ببیند که فرهاد - مثل همیشه - با وقت شناسی از راه برسد و ماشینش را روی شیب دراز کوچه بن بست تا مقابل خانه آنها براند، و بعد زنگ بزند و یک دسته گل میخک سرخ و صورتی را برای او در هوا و بالای سرش تکان بدهد و بخندد.