شما وقتی قصه ای را شروع می کنید یا «من»، راوی آن قصه است یا با خطاب «تو» شروع می کنید یا «او» از منظر خود روایت را دنبال می کند. به طور معمول اگر «او» بخواهد راوی باشد، یا «او» یک دانای کل است که بر زندگی شخصیت ها، ذهنیات و گذشته و حال آنها اشراف دارد یا یک «شخصیت» است که از «نگاهش» می توان وارد جریان قصه شد و اگر از این «نظرگاه»، نویسنده عدول کند، کار قصه تمام است و تقریبا همه چیز را باخته. البته به مسئله «نظرگاه» بعدا می رسیم که مبحث دیگری است. مبحث فعلی ما «انگیزه روایت» است. هر قصه ای باید انگیزه ای برای گفته شدن داشته باشد که این انگیزه، متعلق به «راوی» است حتی اگر آن راوی، دانای کل باشد.