با دیدن این دستپاچگی و خجالت کشیدن های عطاالله، پدر به یاد جوانی هایش می افتاد. وقتی که می خواست ازدواج کند و هرچه که این دست و آن دست می کرد نمی توانست حرفش را به پدر بگوید و موضوع را با او در میان بگذارد و آن موقع هم پدر او عین همان لبخند را تحویل پسرش می داد.

عین همان لبخندی که حالاخود او به عطاالله حواله می کرد. آری این بار هم پای عشق در میان بود... پای عشقی عمیق. اما عطاالله دوازده ساله عشقش از جنس دیگری بود. او عاشق درس بود و مدرسه. عطاالله هزار و یک بار از زبان خیلی از دوست ها و فامیل ها شنیده بود که تو دیگر بزرگ شده ای و وقت آن رسیده که عصای دست پدرت باشی و خیلی به این حرف ها فکر