شانه ای می خواهم به وسعت تمام دشت های خشک تا شط اشکم را بر سینه خشکش روان کنم و کوهی استوار که فریادهایم را تاب آورد.

در بی کسی خویش غرق شده ایم، همچون درختان، پاییز را به جان خریده ایم، بی آنکه یادمان باشد پس از پاییز زمستان است. بی رمق زیر سایه خورشید پاییزی تکیه به دیوار سرگشتگی داده ایم تا شاید بهار خود بیاید. غفلت زده از تمام تندبادهای ویرانگر، دست خود را سایه چشمان محروم نورمان کرده ایم تا خانه کلاغها روی سروهای برافراشته مان ثابت شود و تیرگی چون بارانی دائم بر تمام خاکمان می بارد، تیرگی غفلت سریعتر می بارد تا نگذارد، چشم هایمان را باز کنیم و حقیقت تمام آوازهای کلاغ ها را بدانیم. در هجوم سرد افترای کلاغ های سیاه، کفتارهای تباه ماهرانه بهره می برند و لاشخورهای پست وابسته، بالای سر لشکر کفتارها، پرواز می کنند.