زاهدان - خبرنگار جام جم: سفالگری در سیستان و بلوچستان پیشینه طولانی دارد؛ به طوری که سابقه این هنر به 6000 سال می رسد و مرکز عمده تولید آن منطقه گلپورگان در شهرستان سراوان است. براساس مدارک تاریخی 3200 سال قبل از میلاد مسیح مردم شهر سوخته زابل ظرف آب و غذای خود را از سفال درست می کردند و چندین کوره ساخت سفال، در اطراف این شهر فعال بوده است.

هم اکنون نیز سفال گری در روستای گلپورگان واقع در 25 کیلومتری سراوان، به دلیل نزدیکی به یک معدن گل رس به نام (مشکوتگ) شغل اکثر سکنه آن و هنر مشهور منطقه محسوب می شود.

مروارید دهواری یکی از سفالگران برجسته منطقه سراوان می گوید: «زنان گلپورگان به رغم تولیدات زیاد با مشکلات مالی مواجه هستند و به دلیل کم اطلاعی مردم، این هنر آن گونه که باید، مشتری و خریدار ندارد.»

مدیر میراث فرهنگی،گردشگری و صنایع دستی استان سیستان و بلوچستان هم معتقد است برای ساماندهی و بهبود وضعیت سفالگران این استان تاکنون 4 شرکت تعاونی و کارگاه سفال در شهرستان های سراوان و ایرانشهر تاسیس شده است.

به گفته وی، برای ارتقا و بهبود کیفیت صنایع دستی بویژه سفال، معرفی تعاونی ها و کارگاه های سفال به شرکت پخش فرآورده های نفتی جهت دریافت سهمیه سوخت ماهانه به منظور روشن کردن کوره پخت سفال، مشارکت تعاونی ها و صنعتگران سفالگر در نمایشگاه های سراسری و استانی به صورت رایگان و تبلیغات از جمله اقدامات این مدیریت برای سفالگران بوده است.

وی افزود: همچنین با توجه به جاذبه گردشگری روستای گلپورگان و حتی شهرستان سراوان نبود مجتمع تفریحی، فرهنگی و گردشگری موجب رکود بازار فروش این محصولات نیز شده است.

همچنین عدم استقبال نیروهای جوان از فراگیری ساخت سفال یکی دیگر از مشکلات مهم تولید سفال است.

شهرکی اظهار کرد: در حال حاضر بیش از 150 نفر از اهالی روستای گلپورگان درکار سفالگری فعالند و مشغول آموزش سفالگری هستند.

با توجه به سابقه سیستان و بلوچستان در صنعت سفال، به نظر می رسد، احیای این صنعت در استان ضروری باشد.