از دیدگاه فرمالیست ها ادبیات یکی از کاربردهای اشتقاقی زبان است که از کارکرد آرمانی زبان بسیار فاصله دارد. این جایگاه را مدل ارتباطی زبان برای ادبیات تعیین می کند و ادبیات خود به عنوان عملی ارتباطی حامل پیامی است که موفقیت آن در ارتباط با خواننده رقم می خورد. بنابراین ارتباط است که حقیقت و طبیعت زبان را بیان می کند. حال این سؤال که آیا حقیقتا طبیعت واقعی زبان از طریق ارتباط قابل درک است و آیا ارتباط ما را به درک درستی از زبان می رساند یا خیر در این مقاله توسط موریس بلانشو یکی از نظریه پردازان معاصر پاسخ داده می شود. بلانشو پس از سارتر دومین کسی است که هدفش پیوند دادن فلسفه با ادبیات است.