دانشمندان و نویسندگان مدت ها است که متوجه فواید درمانی نوشتن در مورد تجربیات شخصی، افکار و احساسات شده اند. اما جدا از کارکردی که نوشتن در رفع تنش ها و کنار آمدن با آن دارد، نوشتن اثرات فیزیولوژیکی هم در بدن ایجاد می کند. پژوهش ها نشان می دهد نوشتن، حافظه و کیفیت خواب را بهبود می بخشد، سیستم ایمنی سلولی را تقویت می کند، در بیماران مبتلابه ایدز تعداد ویروس ها را کاهش می دهد و حتی بهبود بعد از اعمال جراحی را تسریع می کند.

بر اساس تحقیقی که نتایج آن در شماره فوریه مجله انکولوژیست به چاپ رسیده است، بیمارانی که قبل از شروع مراحل درمانی شروع به نوشتن کرده بودند، نسبت به بیمارانی که نمی نوشتند به مراتب قدرت بدنی و ذهنی بهتری داشتند و احساس بهبودی بیشتری می کردند. این تحقیق روی 71 بیمار مبتلابه لوسمی و لنفوم انجام شده بود و از بیماران خواسته شده بود در فعالیت های منظم نوشتاری شرکت کنند. انسان ها موجوداتی اجتماعی هستند و رفتارهای متفاوتی نسبت به تنش ها از خود بروز می دهند. یکی از این واکنش ها در قبال تجربیات همراه با تنش که بیماری هم یکی از آنهاست، شکوه و شکایت است. «آلیس فلاهرتی» دانشمند سیستم عصبی در دانشگاه هاروارد و بیمارستان ماساچوست عقیده دارد وبلاگ نویسی در مورد رنج ها و تنش ها، کارکرد مشابهی دارد. مکانیسمی که نوشتن و وبلاگ نویسی با آن به بیماران کمک می کند، به درستی شناخته شده نیست و تلاش های زیادی برای شناخت این مکانیسم صورت می گیرد، اما تاثیر نوشتن، هر چه باشد، مسلم این است که در حال حاضر بسیاری از بیمارانی که سرطان یا بیماری های وخیم دیگری را در آنها تشخیص داده اند، در وبلاگستان به دنبال تسلی می گردند و این تسلی را در آن پیدا می کنند.

«نانسی مورگان» که یکی از محققان مقاله چاپ شده در مجله انکولوژیست است، می خواهد فعالیت های نوشتن را به برنامه های حمایتی بیماران مبتلابه سرطان اضافه کند. از زمانی که پزشکان متوجه ارزش درمانی وبلاگ نویسی شده اند، بعضی از بیمارستان ها در سایت هایشان، وبلاگ های بیماران را میزبانی می کنند. وبلاگ نویسی بر نوشتن معمولی برتری هایی دارد، چرا که بیماران را به هم مرتبط می کند و به آنها امکان می دهد در مورد تجربیات مشترک شان گفت وگو کنند و یک جامعه مجازی بسازند.