امام صادق(ع) کنیزی داشت به نام سالمه، وی از آخرین لحظات حیات آن حضرت می گوید:

«لحظات وفات حضرت صادق(ع) کنار بسترش بودم که بی حالی شدید به آن بزرگوار دست داد، هنگامی که از آن حال بیرون آمد، فرمود: به حسن بن علی نبیره حضرت سجاد(ع) هفتاد دینار بپردازید و به فلانی، فلان مقدار و به آن شخص هم این مقدار، عرضه داشتم: به فلان شخص که یک بار کارد قصابی آورد و می خواست شما را به قتل برساند پول عطا می کنی؟! حضرت صادق(ع) فرمود: می خواهی مصداق عملی این آیه نباشم که خدا فرمود: والذین یصلون ما امرالله به ان یوصل و یخشون ربهم و یخافون سوءالحساب(رعد-21) و آنچه را به پیوند آن فرمان داده پیوند می دهند و از (عظمت و جلال) پروردگارشان همواره در هراسند و از حساب سخت و دشوار بیم دارند. آری ای سالمه! خدای متعال بهشت را آفرید، پس آن را پاکیزه قرارداد و بویش را نیز پاکیزه گردانید و بی تردید بوی بهشت از فاصله دو هزار سال راه استشمام می شود ولی آن بوی خوش راعاق شده پدر و مادر و کسی که قطع رحم می کند نمی یابد.(1)