در سال های گذشته بارها در روزنامه ها، صحن مجلس، تریبون های رسمی و... صحبت از پدیده ای موسوم به «فرار مغزها» و «مغزهای فراری» شده، همه توجه ها معطوف به نخبگان علمی کشور شده است. افرادی که مثلادر یک المپیاد علمی برنده شده اند و با کسب مدارج علمی با بررسی پذیرش هایی که از سوی دانشگاه های جهانی به سمت آنها سرازیر شده، بهترین آن را از نظر آب و هوا یا امکانات انتخاب و بلافاصله با بستن چمدانی که به قول سهراب سپهری «به اندازه تنهایی من جا دارد» به سمتی رفته اند که درختان حماسه پیداست و رو به آن وسعت بی واژه که همواره آنها را می خواند. طبیعی است که مسوولان کشور باید نگران استعدادهای جوانانی باشند که کشوری دیگر را به کشور خود ترجیح می دهند و قصد دارند تا حاصل تحقیقات علمی خود را صرف رشد شاخص های پیشرفت کشوری غیر از سرزمین مادری خود کنند.

نگرانی مسوولان در این چند سال فقط و فقط معطوف به چهره های علمی بوده تا خدای ناکرده یک استعداد ناب از کشور خارج نشود، اما هیچ کس به تعداد قابل توجه هنرمندان سینمای ایران که این روزها مشتاق مهاجرت و رفتن به کشورهای دیگر از امارات تا کانادا هستند، عنایتی نمی کند. فیلمسازان زیادی را می شناسم که سال هاست در رفت و آمد هستند تا به طریقی، اقامت کانادا را بگیرند. برخی دیگر نیز موفق به دریافت اقامت شده اند و حالاکم کم به فکر اسباب کشی به این کشورها هستند.

شاید بسیاری از مخاطبان این یادداشت تصور می کنند واقعا مهاجرت یک بازیگر یا یک مدیر فیلمبرداری، یک تدوینگر و... چقدر اهمیت دارد؟ کافی است به مسیری که این افراد در طول دوران کاری خود طی کرده اند، توجه کنیم تا بدانیم واقعا خیلی از این افراد محصول یک تجربه 40 ساله هستند و تعداد بسیاری از آنها در یک رشته فنی خاص، به تعداد انگشتان دو دست هم نمی رسد.

در فضای سیاست زده این سال ها که مسوولان یا به فکر تولید «کارگردان» بوده اند یا صدور تئوری های کلی، غفلت از تربیت نیروهای فنی و کاربلد، وضعیت نیروی انسانی سینما و تلویزیون را در این عرصه بسیار سخت کرده و حالامهاجرت همین تعداد اندک هم می تواند چرخ های این هنر صنعت را روز به روز کندتر کند. کاش کسی بود تا برای این هنرمندان مهاجر هم مثل خلبان های مهاجر حاشیه خلیج فارس، گریه و زاری کند!