هر چیزی در دستگاه خداوند ظرف خاص خود را دارد و البته تهیه و فراهم آوردن ظرف با ماست.

در حقیقت خداوند می گوید: جنس از من، ظرف از شما، آنهم ظرف مناسب.

چون همانطور که ما هر چیزی را ظرف هر چیزی قرار نمی دهیم، مثلا گلاب را در ظرف نفت نمی ریزیم. خداوند نیز برای بخشش هر موهبت و نعمتی ظرف مناسب آن را می طلبد.

مثلا زن ظرف سکون و آرامش است، اگر مردی از خداوند آرامش و قرار را طلب می کند، خداوند می گوید: اختیار همسر کن، آنهم همسری مناسب خود، چون همسر به جامه می ماند و جامه باید مناسب تن باشد، نه کوتاه و نه بلند، نه تنگ و نه گشاد و هم باید متناسب با رنگ پوست باشد و هم از جنسی حلال و طیب فراهم شده باشد، همانگونه که پوشیدن برخی جامه ها مثل لباسی که از پوست بدن خوک باشد نجس و حرام است، یا حتی جامه ای که از پوست گوسفندی مردار باشد، که آن نیز جایز نمی باشد. زن نیز چون پوشش است و باید از راه حلال و شرعی در اختیار مرد قرار گیرد.

وگرنه زنی که در هر پارک و یا پارتی خود را هر لحظه به یکی عرضه می کند و سرانجام نیز به همسری یکی درمی آید جز فتنه و نا آرامی با خود چیزی به ارمغان ندارد:

نشاید هوس باختن باگلی

که هر بامدادش بود بلبلی

چو خود را به هر مجلسی شمع کرد

تو دیگر چو پروانه گردش مگرد

اما زنی که چنین نباشد و همواره روزگار خود را در پوشیدگی و پاکدامنی سپری کرده باشد البته سکینه و آرامش همسر خود را تامین ساخته و ظرف قرار و آرام او خواهد شد.

دلارام باشد زن نیکخواه