«جان هسلی» روانشناسی بود که پس از 12 جلسه روان درمانی برای بیمارش (بت) پیشرفت چندانی نداشت. سال ها از بدرفتاری های پدر «بت» در دوران کودکی او سپری می شد و «بت» تنها می توانست رنج و دشواری آن دوران را به یاد آورد و اشک بریزد. شوهر «بت» در پدید آوردن انگیزه برای مراجعه به روان درمانگر نقش مهمی داشت چون نگران بود که نکند «بت» هم با فرزندان شان بدرفتاری کند. «هسلی» از «بت» درخواست کرد فیلمی را که درباره دوران کودکی دردناک بازیگر نقش نخست فیلم بود، ببیند. او ماجرای فیلم را به دقت برای «بت» شرح داد و به او گوشزد کرد که درباره شخصیت نخست فیلم چه احساسی داشته است. او به «بت» اطمینان داد که او هر گاه بخواهد می تواند پس از تماشای فیلم به او تلفن بزند.