خبر چندان عادی و معمولی نبود. رئیس سازمان تربیت بدنی دستور داد باشگاه پرسپولیس از استخدام مربی خارجی بپرهیزد. به عبارت دیگر، این باشگاه تا اطلاع ثانوی حق ندارد حتی خیال سرمربی خارجی را در سر بپروراند.

نمی دانیم از این خبر که به سود مربیان ایرانی ای است که در چند باشگاه لیگ برتری کاملا لیاقت خود را نشان داده اند، خوشحال شویم یا از این که پرسپولیس با این نام بزرگ نمی تواند روی پای خود بایستد و با آن همه نام های درشت که در مجموعه اجرایی دارد، هنوز باید فرمان از بالابگیرد، ملول شویم اما در متن این فرمان ساده، هزار معنی است که اگر خوب درک شود، نه تنها سبب رضایت ما، بل تلاشی در جهت شکوفایی و بلوغ مربیان ایرانی و خودکفایی باشگاه های همیشه مقروض خواهد بود.

هنوز یادمان نرفته است که دنیزلی چگونه از این تیم رفت و بگوویچ با چه روحیه ای پرسپولیس را ترک گفت و آری هان، راینر زوبل، تئودور یونگ و مارکو برزیلی (دستیار قطبی) چه هزینه هایی روی دست مدیران این باشگاه گذاشتند و آخر سر هم به فیفا شکایت بردند تا آبروی فوتبال ما را ببرند و ورزش ما، ناچار شود اخطارهای فیفا را به جان بخرد تا از محرومیت ها نجات پیدا کند. چنین ماجرایی برای استقلال هم اتفاق افتاد اما نه به نسبت پرسپولیس اما به شکل های دیگر از آمد و شد چنین مربیانی که گاهی زیاده از حد روی آنها حساب باز کرده بودیم و در عمل سرمان کلاه رفت نه تنها گریبان باشگاه های دیگر، یقه فدراسیون فوتبال را هم گرفت، اما هنوز فوتبال ما و رؤسای باشگاه های لیگ درس عبرت نگرفته اند.

کاش علی آبادی، رئیس سازمان تربیت بدنی و فدراسیون فوتبال با تعیین مهلتی معین، مانع از ورود همیشگی مربیان خارجی در سطح باشگاه ها می شدند و علاوه بر این که از هزینه های کلان و بیهوده باشگاه های همیشه مقروض می کاستند، سبب رشد مربیان ایرانی می شدند. چه عیبی دارد که سازمان تربیت بدنی و فدراسیون فوتبال برای بالابردن دانش مربیان، هر چه بیشتر به برپایی کلاس های بین المللی اقدام می کرد و علاوه بر اجبار حضور مربیان لیگ، هر ساله زبده ترین و موفق ترین آنها را که عملا کارنامه قبولی می گرفتند، به کلاس های کارآموزی اروپایی اعزام می کردند.

چنین اقدامی، معامله همه سر سود نیست