همین دو سه روز پیشتر، حتی کمتر از رقم انگشت های یک دست شما بود. پیش از همین یکی دو روزی که ناگهان بغض ابرها ترکید و گویا بر حال مردمان پایتخت و ساکنان ری باستان می گریست...

همین دو سه روز پیشتر بود که میدان دیدت از چندصد متری ات فراتر نمی رفت؛ چندصد متر به میدان آزادی، نماد شهر تهران، چنان در غبار و دود گم شده بود و محو بود که...

تماشای دماوند را به خاطر بسپار... از سفر برمی گشتم مثل همه شما که دو سه روزی به دیاری می روید، به یاری سر می زنید و پی کاری می روید؛ از اتوبان ساوه که وارد بزرگراه آزادگان شدم، هیچ چیزی جز چند ساختمان در منظره ام نبود، مثل همه کسانی که در غبار گم شده بودند و گم بودند. دماوند که نه... حتی البرز و ساختمان های بلندی که سر به دامنه اش نهاده اند، پیدا نبود...