از زمستان 1358 که نخستین رییس جمهوری ایران برگزیده شد تا زمستان امسال، سپهر سیاسی – ایدئولوژیک ایران تغییراتی به خود دیده که بدون فهم آنها، نمی توان انتخابات بهار آینده را تبیین و تحلیل کرد.

انتخابات سال 1358 محصول وفاق نسبتا بالای انقلابیون بود. انقلابیون آن سال، طیف گسترده ای از نیروهای مذهبی و ملی بودند که متفقا با سه دشمن مشترک یعنی بقایای رژیم پیشین، معارضان مرامی (نیروهای غیرمذهبی، طرف داران لیبرالیسم غربی) و تجزیه طلبان می جنگیدند. در پی پیروزی نخست انقلابیون بر دشمنان و رقیبان – و حتی در بعضی موارد در همان گرما گرم نبرد مشترک – تعارض های درون جناحی سر برآورد و ملیون و بنی صدری ها از اردوگاه انقلابیون طرد شدند.